Narratorka Świętej nocy podejmuje swą opowieść w miejscu, gdzie zakończyła się poprzednia książka marokańskiego autora, Dziecko piasku. Tam androgyniczna postać Ahmeda/Zahry była bohaterką i zarazem jednym z narratorów snujących opowieść o dziewczynie uwięzionej w społecznej roli mężczyzny. Rozdarta między dwie tożsamości, badała ich granice, zuchwale poszukiwała odpowiedzi na pytanie, kim naprawdę jest. Tu Zahra powraca wewnętrznie scalona, pewna swej kobiecości, poszukująca dla siebie spełnienia i wolności. Kiedy przepełniona nienawiścią i goryczą ucieka z domu, wkracza w świat zmysłów i zakazanych doznań. Ciekawość i pragnienie eksploracji zawiodą ją bardzo daleko, w rejony, których istnienia wcześniej nie podejrzewała...
Język Ben Jellouna ma potężną moc stwarzania zapadających w pamięć obrazów, przede wszystkim jednak zawiera niezwykły ładunek poezji. W Świętej nocy poetyckość idzie w parze z baśniową strukturą i transgresyjnym charakterem opowieści, tworząc jedyny w swoim rodzaju tekst o uniwersalnym przesłaniu. W 1987 roku autor otrzymał za tę powieść Nagrodę Goncourtów i był wtedy pierwszym pisarzem pochodzącym z Maghrebu wyróżnionym tą prestiżową nagrodą.
Ben Jelloun jest liryczny, gdy opiewa siłę i odwagę kobiety, która wyzwala się z więzów; subtelny i czuły, kiedy opowiada o dziwnej miłości łączącej dziewczynę i ślepca; brutalny, gdy wciąga czytelnika w krwawą opowieść o nienawiści, jaką w otoczeniu bohaterki wywołała jej afirmacja pożądania i wolności. Le Monde
Przemianie ulega tutaj sama forma powieści, zmącona dialektyką przynależności i wygnania; jest tu baśń, ale jest i śpiew – rytm zdań i ciąg obrazów, które przywykliśmy wiązać bardziej z poezją niż ze zwykłą narracją. Le Magazine Littéraire
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
