Rozpisana na wiele głosów książka, która łączy esej z reportażem, osobistą historię ze staroislandzką literaturą, hinduską mitologią oraz refleksjami na temat postępującej katastrofy klimatycznej. Czas to przeszłość, ale i przyszłość, w której będziemy żyli w pamięci naszych dzieci i wnuków. Woda – topniejące islandzkie i himalajskie lodowce, coraz bardziej zakwaszone oceany. Chcąc zmienić sposób, w jaki myślimy o naszej relacji z naturą, autor proponuje nowy język, taki, który przemówi wreszcie do naszej wyobraźni i uczuć. Wciąga nas więc w czułą, intymną opowieść – pisze o swojej babci, pionierce turystyki lodowcowej, która w 1947 roku z samolotu obserwowała erupcję wulkanu Hekla, o dziadku, który operował wynalazcę bomby jądrowej, o wuju, który uratował od wyginięcia pewien gatunek krokodyli, i o swojej córce, która – jeśli dożyje wieku prababci – będzie mogła znać ludzi żyjących łącznie w ciągu 260 lat. Cytuje islandzkich poetów, rozmawia z bliskimi, ale też z biologami, klimatologami i z Dalajlamą. Zastanawia się nad korelacją staroislandzkiego mitu o Auðhumli, krowie ze szronu dającej początek wszelkiemu stworzeniu, z kultem świętych krów u podnóży Himalajów. Z morza tych niezwykłych opowieści wyłania się obraz pięknego, ginącego na naszych oczach świata – świata, który wciąż jeszcze możemy ocalić.
Książka Andriego Sneara Magnasona, poza tytułowym czasem i wodą, opowiada także o słowach. Słowach, które tworzą nasz świat i sposób, w jaki mówimy o środowisku i o jego ratowaniu.
Dominik Klima, Off Radio Kraków
O czasie i wodzie to piękna książka – jak to się mówi. Naprawdę piękna, bez ironii.
Kinga Dunin, "Krytyka Polityczna"
Potrzebujemy opowieści oczyszczających wyobraźnię ze smogu, metafor,
które zbudują tamę dla wzbierających oceanów, porównań poprawiających
retencję naszej świadomości.
Michał Sowiński, "Tygodnik Powszechny"
To nie jest kolejna opowieść o tym, że topnieją nam lodowce, podnosi się temperatura powietrza i że wszyscy niebawem zginiemy.
Jarosław Czechowicz, KRYTYCZNYMOKIEM.BLOGSPOT.COM
Wielowątkowa i urzekająca opowieść, która w naszych schyłkowych czasach poszukuje języka motywowania do wiary w przyszłość. Okazuje się, że poszukiwanie może być sensem samym w sobie, bo zbyt szybkie rozwiązania wioda najczęściej na manowce.
Hanna Schudy, "Dzikie życie"
