Urodził się w 1961 roku. Jest fotografem, krytykiem sztuki, kuratorem, poetą i eseistą. Jego twórczość obejmuje przede wszystkim duże cykle dokumentalne, m.in. Kalwaria 1995–2004 poświęcony uczestnikom ceremonii religijnych w Kalwarii Zebrzydowskiej, a także kilka projektów dokumentujących rozpad architektury industrialnej na Śląsku (Z wysokości, 2001; Czarno-Biały Śląsk, 2004; Postindustrial, 2003–2006). Do jego najważniejszych prac należy cykl Niewinne oko nie istnieje 2007–2009, w którym zdokumentował on aktualny stan wszystkich istniejących jeszcze w Polsce synagog i żydowskich domów modlitwy, które nie są już dziś miejscami kultu religijnego. Prace Wojciecha Wilczyka najczęściej mają charakter studium antropologiczno-socjologicznego, w bezkompromisowy sposób podejmują ważkie problemy społeczne i egzystencjalne. Przez wielu krytyków jest uważany za najważniejszego obecnie polskiego dokumentalistę.
